Sunday, October 30, 2005

SREĆKO I JA*


Da li su neki filmski kritičari iskompleksirani tatini sinovi, kakve to veze ima sa bioskopskom posetom a kakve sa kvalitetom srpske filmske produkcije?


…Posle ovog,”LOTO”filma,očekujte“MB”film,”LAV”film,”GRAND”film,”JELEN” film,a možda I,što da ne,sve to u jednom-zajedno su jači,a mi smo sve gluplji.
…Shvataju li oni da zarad jednog Srećka, hrpom laži i agresivne propagande osujećuju opstanak srpskog filma i nastanak nekoliko novih filmova?


Ove reči na račun recentnog domaćeg filmskog ostvarenja “Potraga za Sreć(k)om” napisali su kritičar Aleksandar Radivojević u mesečniku CKM, i kritičar Dimitrije Vojnov u svojoj redovnoj kolumni u listu Kurir, da bi se istog dana ta kritika pojavila i na web-log-u, na kome čitaoci mogu da prate Vojnova i njegove kolege u pokušajima da snime dugometražni film “Doba nevinosti”. Mnogi, koji nisu kupili Kurir, tekst su potražili upravo na Internetu. Posle izvesnog vremena, osvanulo je obaveštenje u kojem Vojnov kaže kako je morao da ukloni svoje pisanije o Srećku jer su mu “ozbiljno pretili i u pretnjama pominjali jebanje majke”, što se, kako je duhovito primetio, nikako ne uklapa sa nazivom njegovog “bloga” koji u sebi sadrži reč “nevinost”. Prašina se,ipak spustila isto onoliko brzo koliko se digla-nisu zabeleženi napadi na članove Vojnovljeve familije, sporna kritika je zauvek nestala iz svetske elektronske mreže, i možemo da odahnemo sve do “Ivkove slave”.

Kritike Dimitrija Vojnova ( Kurir, Evropa) i Aleksandra Radivojevića (CKM, emisija Šok koridor ART TV ) dale su mnogim domaćim filmskim stvaraocima priliku da upravo njih proglase za arhi-neprijatelje i krivce za potencijalni debakl na blagajnama. U razloge za uspeh ovog dvojca oponenti često ubrajaju njihove etablirane očeve ( Miloš Radivojević, reditelj i Dragan Vojnov, filmski producent ), tu su zatim lobi Pinka i Srdjana Dragojevića da podrže Vojnova, dok je za Radivojevića zaslužna njegova porodična veza sa glumcem/producentom Gordanom Kičićem, a kao šlag na ovoj torti kuloarskih teorija uvek se zasladi i njihovim zajedničkim profesorom Nebojšom Pajkićem i čitavim korpusom raznih smicalica vezanih za njegov lik i delo. U filmskom svetu, gde para uspešnije od burgije brzo vrti “čvrstu” moralnu I etičku principijelnost, verbalne uvrede lako padaju, ali se lako i praštaju.Međutim, pretnje fizičkim nasiljem nisu svakodnevna pojava - Vojnov je, po sopstvenom svedočenju,ovakav “tretman” doživeo još samo posle premijera filmova “Ringeraja” i “Lavirint”.
Zanimljivo je primetiti da se autori sete kritike jedino onda kada im film ne krene onako dobro kao što su očekivali, te umesto da razloge traže u sopstvenim kadrovskim rešenjima, oni okrivljuju “arbitre kvaliteta”.( Ovo podržava primer ponižavajućih kritika koje je od gorepomenutih dobio film Zona Zamfirova, što nije omelo million Srba da kolektivno iseku vene za “Zonetom” ). Ipak, paradigmatično je da se niko od onih koji zakulisno napadaju kritičare nikada nije odvažio da na njihove reči udari istim oružjem odnosno nekakvim vlastitim tekstom ili izjavom kojom bi ih javno denuncirao kao nestručne i/ ili pristrasne.
“Potraga za Srećkom” je poučan film jer nam može dati odgovor na pitanje zašto pojedini glumci često igraju kod Kusturice, dok drugi ne mogu ni da sanjaju o tome. To je, takođe,i prvo pravo rešenje zadatka više od reklame-manje od filma ali je “Srećka” dobrim delom snimljen od privatnog novca, te niko ne mora da se pita na šta se troši budžet (čitaj – porez od babine penzije ). I zato teške reči i apokaliptična terminologija kao da ne odgovaraju kritici ovakvog ostvarenja, jer ni američke kolege na jednak način ne tretiraju npr. “Nove Slongegove avanture” i “Titanik”. A to otvara novo pitanje, zašto se, još od Miloševićevog vremena, ne snimaju filmovi koji po temi ili formi mogu da izazovu pravu kontroverzu, koji problematizuju doskorašnji rat ili sve mafijaško-političke afere iz poslednje “petoljetke”?

Tačno je da je Vojnov “elegantno” izbegao da napiše kritiku filma Miloša Radivojevića Buđenje iz mrtvih,da je pokušao da kanonizuje Dragojevića, da je bez mere glorifikovao Čarlston za Ognjenku i pre no što je pala prva klapa, što je sve postavilo znak pitanja na njegov kritičarski kredibilitet, dodatno potkopan njegovim kreativnim ambicijama koje više nisu tajna.
Na sreću, on i Radivojević su prvenstveno scenaristi, koji su na putu da ih neko, na sličan, ili još brutalniji način, iskritikuje kao filmske autore, što sigurno ne znači tupljenje njihovih ”pera”.

Da baba ima trolu bila bi trolejbus. Da smo mi država sa ikakvom kulturnom politikom fondovi bi bili usmereni ka tome da se snimi što više niskobudžetnih, debitantskih filmova. Kroz brzu lakmus – šansu za svakog diplomiranog scenaristu ili reditelja lako bismo došli do toga ko su potencijalni grobari srpskog filma. I onda se ne bi dešavalo da oni koji su, i umetnički i komercijalno propustili i prvu i drugu priliku dobiju i četvrto “gledanje kroz prste”.

* TEKST OBJAVLJEN 12. NOVEMBRA 2005. U "GLASU JAVNOSTI"

ROĐENA BEOGRAĐANKA

MAGAZIN CAMP, NO.3, MART 2005.

Postoji opravdan strah da u bližoj ili daljoj budućnosti, pošto završimo rat sa spoljnim neprijateljem, otvorimo unutrašnji front... Moj verni pas Tigar po njuhu prepoznaje sve srpske izdajnike u Beogradu i u Bosni. Dragoslav Bokan, vođa "Belih orlova" i šef Karadžićevog Agitpropa, Duga, 30. avgust-13. septembar 1992. .

Na fakultetu koji sam završila ( FDU ) bilo je mnogih „nepotvrđenih legendi“, a jedna od njih beše ona o izvesnom profesoru koji je obožavao da piše kritike predstava koje nije gledao. Pa je tako, jednom, napisao divan izveštaj sa premijere, kako je bilo i koga je bilo po ložama i na galeriji, tek naknadno saznavši da se, zbog bolesti glavnog glumca, ta ista premijera odložila. I tako smo, u bifeu Fakulteta, naučili da nikada ne treba kritikovati „na neviđeno“. Upravo to pravilo ću sada, sa velikim zadovoljstvom, da prekršim.

U periodu između nesrpske i Srpske nove godine Dragoslav Bokan se nije skidao sa televizije. Sedi fino, u emisijama koje se bave kulturom & umetnošću, i reklamira svoj novi projekat – knjigu „Beograd, grad tajni“, preluksuzno izdanje na preko hiljadu strana, koje se prodaje po ceni od 10.000 do 20.000 dinara u zavisnosti od broja reklama.
( Manje reklama – viša cena ). „Beograd, grad tajni“ jedan od najskupljih književnih poduhvata, predstavlja sublimaciju raskošne publikacije „Lepa Srbija“.Bokan je samo urednik i jedan od autora ovog izdanja, pored njega, o Beogradu i Beograđanima pišu Momo Kapor, Svetlana i Vladimir Velmar-Janković, Jovan Ćirilov, Mira Bobić-Mojsilović, Srđan Šaper, Dragan Jovanović-Danilov, Miljana Laketić, Libero Markoni, Miloš Crnjanski, Vladimir Pištalo, Ljubica Ćorović, Milan Kašanin, Bogdan Tirnanić...i mnogi drugi.

Spisak saradnika je impresivno demokratičan – red barjaktara antihaškog lobija, red intimusa Predsednika države, onda oni koji se ne ljute što se ratovalo nego što se nije dovoljno ratovalo, a tu su i pokojnici, koji sasvim sigurno ne znaju šta se ovde gore dešava. I pored računanja na srpsku “kratku pamet”, radi se o knjizi čiji je sadržaj unapred obesmišljen ranijim delanjem jednog broja njenih autora, jer teško je verovati u neizmernu ljubav prema jednom gradu ako se sa zadovoljstvom navijalo za uništenje drugih. Nije van pameti pomisliti da je „Beograd, grad tajni” delo sa čijim se izdavanjem žurilo, s obzirom da bestseler pisci Ulemek-Luković i Radovan Karadžić nisu dali svoj doprinos, da nam i oni malo ispričaju na koji je način njima Prestonica važna. Raša se, na sreću našu, a na maler Sarajeva, nije šetao ovdašnjim korzoom, zabacujući pramenje neukrotive kose sa čela, kako ga je Kapor dirljivo opisao u jednoj od svojih knjiga. Luković je, valjda, na pragu da postane akademik, pa ga zato nisu ni zvali.

“Netko je sve to podmazivao, netko je sudjelovao. Netko je rekao pravu riječ kada je trebalo.Nisu svi ubijali. Oni su paradoksalno najmanji problem.Najveći su problem takozvani “počinitelji za pisaćim stolom”.

Slobodan Šnajder, 1997.

Veliki broj životnih propusta i gubitaka generacija mojih roditelja pravdala je činjenicom da su “Rođeni Beograđani”. Eto, oni nisu mogli i nisu umeli da se laktaju, došli su divlji da isteraju pitome, sve su to partizanska deca…Ovo nerazborito opravdanje značilo je i stvaranje specijalnog “beogradskog rasizma” čime su saloni postajali i veće palanke od onih iz kojih su dojahali mnogi Krsmani. I jedan je deo tog, srpskog slavskog, intelektualnog Beograda, na samom početku devedesetih crtao mape i dobrovoljno davao tuđu krv. Sve između posnih sarmica i osobitih vanilica po predratnom receptu gospođe Nastasijević. O Beogradu i njegovim stanovnicima danas govori i piše čovek koji je bio vođa paramilitarne organizacije “Beli orlovi”i istaknuti član zastrašujućeg pokreta “Obraz”. I niko se, ni od starih ni od novih Beograđana, ne buni. Možda bi se gospođe i obradovale da dobiju ovu svetlucavu knjigu kao lep prezent na Svetog Jovana? Zato se prijavljujem da postanem građanka bilo kog drugog grada o kome ne pišu kandidati za ratne zločince , i sa zadovoljstvom prepuštam titulu rođene Beograđanke i ugodnost centraških visokih plafona. Možda se vratim u Golubovce kraj Podgorice, rodnom mesto svog crnogorskog krila, i uživam bez TV aparata, neometena u daljem razvoju.

Moderni teoretičari kažu da su za kvalitetan razvoj svakog društva potrebna tri T – Tehnologija, Talenat i Tolerancija. Glavni gradovi bi trebali da budu stožer ovakvog usmerenja. Ipak, možda smo isuviše dugo tolerisali sve one, koji u ime “umetničkih sloboda” flertuju sa nacinacionalizmom i estetizuju zlo radi stvaranja mediokritetske umetnosti ili publiciteta. A onda očekuju da se prošlost izbriše gumicom, cinično se šaltajući ka novim više ili manje ekcesnim kulturnim platformama. Treba na vreme shvatiti da razlika između pojmova Mi i Oni nije to ko je, kada i odakle stigao u Beograd. Razlika je u tome šta su Oni govorili i radili a šta Mi nismo, i ponajviše kuda Mi želimo da idemo tj. gde Oni žele da nas vrate. I to što hoće da uskoče u naš voz, bez da plate velike dugove napravljene u staničnom bifeu.
Jedan je američki novinar, razočaran pobedom Buša na izborima, napisao. “Mi ( demokrate prim.aut. ) imamo Sijetl, Portland, San Francisko, Los Anđeles, Njujork i svaki univerzitet u zemlji. Svuda smo gde bi normalna osoba i želela da bude. Neka ih, neka uzmu vukojebine – razne Oklahome, Alabame, i Vajominge. Mi ćemo uzeti Menhetn.”

A da li MI i dalje imamo Terazije?

Koristan link

Wednesday, October 26, 2005

NORMALNA UMETNOST U NEMAČKOJ





Da li Vam se dopada ovaj pejsaž?

a) DA

b) NE

c) MNOGO,HOĆU GA NA ZIDU

Autor - A.Hitler. O normalnosti...

VILLAGE VOICE ove nedelje puni 50 godina

Jedan od najuticajnijih američkih časopisa, Village Voice, ove nedelje puni 50. Voice koji se reklamira kao "možda ne omiljen u Americi, ali svakako najomiljeniji u Njujorku" osnovala je grupa intelektualaca locirana na Greenwich village-u, a prvi kolumnisti bila su i velika književna imena npr. Norman Mejler i mnogi drugi. AGIT-POP je usmeren upravo u pravcu širenja forme personalnog žurnalizma, kao i kritike bez ograničenja koju je VOICE i promovisao, a o sličnosti naših ideja govori i ova sveža kolumna jednog od osnivača, u kojoj govori o stilu pisanja u VV kao i o uređivačkoj politici. ( Bold J.Đ.M.)

I arrived at The Village Voice in 1958 in urgent need of a wide-ranging forum because for years I had been typed by editors as only knowing about jazz. No pay was offered me then, but I was promised that I could write about anything I wanted to. Soon I was immersed in a "newspaper culture" I'd never experienced before. Many of the "assignments" were self-propelled, and the writing had to be in your own voice if you could find it. (This came to be known later as "personal journalism.")
Jack Newfield, who first became known through The Village Voice , used to say that co-founder and first editor in chief Dan Wolf "orchestrated the obsessions of his writers." We were indeed a passionately opinionated motley lot. Dan Wolf prided himself on not hiring anyone with experience as a professional journalist. He wanted writers who hadn't been conditioned to the rules and restraints of the conventional press
.
There was no party line at the Voice. Dan Wolf hardly ever wrote an editorial. And members of the staff continually differed with one another, not only in the small confines of the office but continually in its pages.

Around that time, I was invited to speak at Harvard to the Nieman fellows, highly regarded professional journalists chosen to spend a year in Cambridge, where they could take any courses they wanted. During my talk, a professor auditing the session said to me in exasperation: "What I can't stand about the Voice is that I have no idea of what its editorial policy is. There's no clean line."
"That," I told him, "is the Voice's policy—to have no party line." This didn't mean there were no times when there was a common stand among these battling writers. I don't remember a single piece supporting the Vietnam War.


The part of the Voice "culture" in those years that encouraged its regular writers to assault one another in the paper was often infuriating to the targets. I'm surprised, in retrospect, there were no fistfights—that I knew of. But this internecine warfare seemed to delight readers, who could take sides, like in a boxing match.
Moreover, readers who actually wanted to get into the ring with us were invited, through a regular Voice feature, Press of Freedom—which I dearly wish was back in the paper. Anyone, known or unknown, could send in a response, in that section, either to Voice writers or to contributors to Press of Freedom.

We also had, and still have, a lively letters-to-the-editor section; but there was more space and more attention paid to the free-for-alls back in the days of Press of Freedom.
I seldom admitted to myself at the time that being a regularly targeted staff writer—in the pages of my own paper—made for more accurate reporting. Some of the sharply pointed factual corrections to what I'd written were sufficiently embarrassing to make me more careful. (We didn't have, in the early years, as persistently demanding a fact-checking department as we do now. As a former staff writer for more than 25 years at The New Yorker, with its legendary fact checkers, I can attest that the current Voice checkers are just as rigorous.) But back in the early days here, the toughest fact checkers were, in our pages, the other writers— and the readers who wrote for Press of Freedom.
Years before the advent of the Internet, the Voice grew in size, as did the range of its readers: Far above 14th Street, beyond the city, it became evident that the paper had established "a community of consciousness." (The phrase was that of my wife, Margot, a former Voice writer and editor.)
I was active on the college lecture circuit during those years—largely because of my Voice columns. And on campuses from Alabama to Wyoming, I found students and faculty members who had discovered the Voice and had joined "the community of consciousness."
The dissonances inside the paper continued, including whether or not to organize a union. Aware that the AFL-CIO had supported the Vietnam War, many of the staff wanted no part of a union. Then Rupert Murdoch bought the paper. His well-known hostility to unions immediately led to a long line of Voice workers from all departments going down to then District 65 (now a part of the United Auto Workers union) to sign up.
Not long ago, I saw Rupert Murdoch at a book party for Judge Andrew Napolitano of Fox News at its New York studios. I reminded Murdoch that I'd once worked for him. He groaned and said, without missing a beat, "Oh, the Voice, the bane of my existence!"
During his regime here, the Voice was, to my knowledge, the only one of his properties that openly and directly criticized him from time to time. At one point, he was so furious at one of our columnists, Alexander Cockburn, that he called the then editor in chief, David Schneiderman, and ordered him to fire Cockburn. Schneiderman did not. Murdoch called him again and threatened, "If you don't fire him, I'll sell the Voice to someone worse than I am!" Schneiderman took the chance.
That was, and is, the spirit of the Voice. And that's why I've stayed here all these years.

Nat Hentoff

Sunday, October 23, 2005

BRET ISTON ELIS - LUNAR PARK ( recenzija )

AGIT POP RUBRIKA U GLASU JAVNOSTI - na stranama posvećenim kulturi

Lunar park – povratak Breta Istona Elisa

Horor Hamlet i suze za kraj



Zahvaljujući svom prvom romanu „Manje od nule“, Bret Iston Elis je već kao maloletnik postao kultna figura književne postmoderne. Već dvadesetak godina, Elis svojim delima, u ironičnoj modifikaciji furioznog, otuđenog manira postbitničke literature, ne prestaje da ukazuje na globalni moralni raspad i dekadenciju američkog potrošačkog društva. Iako ni on, niti njegove generacijske kolege Dona Tart, Tama Janovic i Džej MekInernej, nisu bili adekvatno podržani od strane uštogljenih svetskih kritičara, Elis i narednim knjigama ponovo uspostavlja već dugo izgubljenu sponu između komercijalnosti i kvaliteta. Krajem osamdesetih izlaze i „Pravila privlačnosti“ ( po kojima je Rodžer Ejveri snimio film, kojim je čak i sam Elis bio oduševljen ) a devedesetprve, u svetlu ogromnog skandala i „Američki psiho“ čiji je glavni junak, brendovima opterećeni japi ~ ubica Patrik Bejtmen, među teoretičarima prepoznat kao paradigma „banalnosti zla“ za 21. vek. Ipak, prema Elisovim rečima „Psiho“ je zapravo trebao da bude satičan pogled na ono što je autor doživeo tokom par meseci druženja sa uspešnim ljudima sa Vol Strita ( ili – ulica Strahinjića bana, danas ).
Vulgarnost konzumerizma i nacistički diktat lepote Elis je najdirektnije opisao u romanu na koji se ovde često referiše, mada ga je retko ko zaista čitao – knjiga „Glamorama“, iz 1998., govori o grupi prelepih i prebogatih manekena i foto-modela koji su, u slobodno vreme, članovi velike svetske terorističke organizacije. Ovo delo, kao i knjiga priča „Informers“ za sada nisu prevedeni na srpski jezik.
Posle pauze od sedam godina, Elis se vraća romanom „Lunar park“ koji je u Evropi objavljen početkom ovog meseca. Kontroverze oko „istinitosti“ ove specifične autobiografije okružuju sada već četrdesetodišnjeg Elisa, kome fanovi tepaju tako što ga nazivaju ne glasom , već „krikom“ generacije.

Lunar park je u osnovi triler, čiji je glavni junak upravo pisac koji uživa u slavi rok~zvezde, gospodin Bret Iston Elis. Elisa, koji se sa ženom i decom povukao u mir njujorškog predgrađa, baš u vreme Noći veštica počinje da progoni duh mrtvog oca, ali i lik koga je sam izmislio, već pomenuti zlikovac, Patrik Bejtmen. U gradiću se događa i serija ubistava ~ kopija onih iz romana „Američki psiho“. Paralelno, iz obližnje škole , misteriozno nestaju dečaci, drugari njegovog sina, sa kojim je tata Bret u izrazito disfunkcionalnim odnosima...

Zreliji i emotivniji, Elis u neverovatnoj kombinaciji spaja istinske autobiografske elemente, horor iz bestselera Stivena Kinga i večiti sukob između očeva i sinova, dajući zanimljiv omaž Šekspirovom Hamletu ( pa se čak i ulica u kojoj porodica Elis živi zove Elsinor, dok mu se sin sa ekipom smuca po tržnom centru Fortinbras ). Na samom kraju, umesto njemu tako svojstvenog apokaliptičnog besmisla, Elis pruža nadu, odužujući se Džejmsu Džojsu, i na dirljiv, skoro melodramatičan način završava roman parafrazirajući pripovetku Mrtvi, iz knjige Dablinci.

Stiven King, čija je dela, kako sam priznaje, Elis imao na umu dok je pisao Lunar park, rekao je, u jednom intervjuu, da se njegov sin Oven bavi pisanjem ali da mu zamera to što mu je idol upravo Bret Iston Elis. Lunar park je prvi roman kojim je autor uspeo da odobrovolji čak i nakonzervativnije kritičare, pa će možda i King stariji uskoro shvatiti da mu je dete, zapravo, na pravom putu.

Saturday, October 22, 2005

ALEKSANDAR RADIVOJEVIĆ, ŠOKORIDOR, ARTV

AP:
Aleksandre, recite nam nešto o svom detinjstvu, koja su to umetnička dela uticala na Vaš sezibilitet, kao scenariste, TV zvezde i čoveka uopšte?


AR :
Jedna od prvih,a apsolutno najznačajnija nuklearna eksplozija u mojoj glavi se odigrala 1988me godine,u masnoj pacovskoj jazbini bioskopa"Avala",tokom projekcije filma "Ejndželovo srce"Alana Parkera.Scena u kojoj fascinantno ofucana,neobrijana prikaza Mikija Rorka usnama ležerno prinosi krvavim brijačem umazanu šaku kako bi iscedio poslednji dim iz dotučenog opuška cigarete.Nonšalantno balansiranje kabaste britve natopljene grimiznim sokom iz odsečenih genitalija matorog bluz-gitariste ogrezlog u satanizmu,i minijaturnog opuška u samo tri prsta iste šake genijalnog Rorka je sigurno najupečatljivija filmska slika koju je glava moje desetogodisnje verzije mogla upiti.I tada sam,kao i glavni junak ovog filma,bez oklevanja prodao dušu djavolu bioskopa.

-Pored ove,moje male lične bioskopske "Hirošime",nikako ne treba zaboraviti ni televizijsku "Srebrenicu"koja mi se dogodila par godina ranije,kada su mi nepripremljene oči "uhvatile"lokalnu tv-premijeru bisera "Obučena da Ubije"Brajana De Palme,ubedljivo najvećeg živog pesnika filmske forme. Klimaktično štrcanje krvi Endži Dikinson po numerisanim dugmadima lifta u kojem je nabasala na nesudjenog transvestita Majkla Kejna,uz vrišteću muziku Pina Donadjija je definitivno,još uvek jedan od najvrhunskijih prikaza čiste filmske histerije.Ponovo krv,reći ćete.Upravo tako.Duboko sam uveren da se neki od ključnih elemenata magijske privlacnosti filma kriju bas u neodoljivom glamuru krvoprolića...i lebdećoj paučini dima od cigarete.Nema filma bez krvi...i cigareta.

-Utrobu mi je u "milkšejk"užasa po prvi put pretvorio ne "Sinalko"-iako zelenkasti skiptar zlog fluida koji krije konzerviranog Satanu u ovom filmu podseća na tu tekućinu-već "Princ Tame"Džona Karpentera,1987,najpljuvaniji film ovog velikog autora.Karpenter je verovatno jedini filmski stvaralac koji do krajnjih konsekvenci ZNA pravo značenje reči "horor"."Horor"su njegove urokljive,bolno jednostavne i doživotno pamtljive elektronske muzičke temice."Horor"su hipnotisani klošari što po dvorištu crkve love studente teologije kao uskršnje zeke."Horor"se krije u zbunjenom facijalnom grču devojčice koja je došla po sladoled a dobila je metak posred još nepropupelih grudi od strane drogiranog zombija koji ni glavu ka njoj nije okrenuo."Horor"su bitke za sudbinu sveta koje se vode po zapishanim haustorima,uskim sokacima,na krvlju umašćenim stepeništima,pod oltarima blasfemicnih grafita."Horor"su budale toliko opijene političkom korektnošću,da"horor'' ne vide."Horor"je živeti u Srbiji,i svaki dan udisati rasuti pepeo pocrkalih predaka i neumrlih savremenika umesto kiseonika.Karpenter to ZNA,iako ne živi ovde.Ja sam pravo znacenje te reči naučio od njega.I užasnuo se.

-Dario Ardjento-čovek koji u agatakristijanske paukove mreže hvata ljudski šljam i od zločina pravi vrhunsku umetnost,a od smrti jedini epitet lepote i stila.Fobičar,euro-dekadent i vanvremenski sinematični esteta.

-Dve reči koje u mom rečniku zamenjuju "Gospod"i"Bog"-"Dejvid"i"Kronenberg".Moj "personalni Isus"je naveći filozof medju filmmejkerima,i najveći filmmejker medju filozofima.To je čovek o kome ne smem previše pisati,jer on to sam već i previše dobro radi ,svakim svojim snimljenim kadrom utisnuvši u moju moždanu koru mali autoesej o kosmičkom"(be)smislu".Jedini pravi filmski hroničar večnog sumo-rvačkog meča izmedju tela,čiji je namerni kasapin,i duha,čiji je nesvesni invokator.Zvuči pretenciozno,ali ne može biti tačnije.Iako ce mi "Mladunci"-1979,i "Videodrom"-1982,ostati večni favoriti,sve što DK snimi je plod najredje,suštastvene genijalnosti."Faber and Faber"-ovo izdanje "Cronenberg on Cronenberg",sabranih intervjua sa ovim autorom predstavlja jednu od najznačajnijih knjiga IKAD.Uključujući i vanfilmsku literaturu,dabome.

-Iz Japana,zemlje izlazećeg bluda,jedinog mesta na svetu gde kinematografske strasti neobuzdano divljaju,netaknute kretenizmom političke korektnosti i cenzorskog terora,stiže moj trenutni heroj- Takashi Miike.Produktivniji od Fazbindera,bizarniji od Linča,prljaviji od Votersa,brutalniji od Verhovena,seksualniji od De Palme,perverzniji od Kronenberga,eksploatatorskiji od Mejera,politički osvesceniji od Stouna,bezobrazniji od Žulavskog,iracionalniji od Ardjenta,pretenciozniji od Bergmana,duhovitiji od Edvardsa,simbolističkiji od Tarkovskog,poetičniji od Ozua,kempičniji od Šotre,ponekad jeftiniji i od Minimaksa-novi genije svetskog filma.Komadi celuloida poput FUDOH,DEAD OR ALIVE,AUDITION,CITY OF LOST SOULS,VISITOR Q,ICHII THE KILLER,GOZU su krvlju,spermom i govnima ispisana filmska lektira za predstojeće dekade.

-Chanwook Park,novootkriveni pasoš južnokoreanske kinematografije za filmsku istoriju.Sa samo dva filma-jugo-crnotalasovskim SYMPATHY FOR MR.VENGEANCE i monumentalnim remek-delom OLD BOY,novomilenijumskim miksom Šekspira,Hičkoka,De Palme i Kronenberga, raznosi mozak pneumatskom bušilicom čistih emocija i stilske erudicije,i postavlja nove standarde svih žanrova koje je lucidno pomesao.Instant-klasik.

-Bezmalo svi domaći filmovi poslednjih godina,koji svojom ispraznošću,kalkulantskim pokušajem mužnje evropskih filmskih fondova kroz "hvatanje vimena"na patetiku nacionalne nesreće,neverovatnim diletantizmom i pukim kretenizmom u meni izazivaju konstruktivni bes i neprolaznu inspiraciju za serijske zločine.Vrlo koristan fidbek.Ko bi rekao?

KNJIGE

-BOOKS OF BLOOD(Knjige Krvi)Klajva Barkera,nezaobilazni sekstet zbirki pripovedaka koje još uvek predstavljaju stilsko-konceptualni "Mont-Everest"svih,još uvek aktuelnih literarno-filmskih horor tendencija.Neki od najbriljantnijih trenutaka moderne proze se nalaze u ovim kolekcijama.Seksualni teror,krv,limfa,znoj i demoni savremenog sveta naizmenično vode ljubav i medjusobno se analno siluju na ovim stranicama,ostavivši tek toliko mesta za minijaturno predskazanje srpske tragedije(!).Tako su Vilijem Berouz i povampireni Markiz de Sad dokrajčili nesrećnog Stivena Kinga,baš na ovim stranicama.Neiscrpan izvor inspiracije.

-LOVELY BISCUITS retka zbirka krakih.ali razornih pričica transmedijalnog gurua Grenta Morisona,čoveka koji je intenzivnošću svoje rafalne proze osakatio čak i Barkera,zagazivši na jos modernije tlo.Suroviji,ciničniji,krvaviji a popičniji od svih ostalih.Mefistofeleski pesnik apokalipse.

-Embrouz Birs,jos jedan vanvremenski genije,čovek ciji je cinizam jos uvek otrovniji od zadaha iz Miloševićeve razbijene plombe.Sabrana dela ovog coveka definitvno moraju biti uvrštena u srpsku srednješkolsku lektiru,jer samo njegov sarkazam može donekle dosegnuti i dočarati smradez nasih svakodnevnih prilika.RECNIK DJAVOLA koristiti umesto kalendara.

-Dzejms Elroj,tvrdokuvani,hipervulgarni Dostojevski Amerike,elegantni egzibicionista prljavog uličnog slenga,naturalistički prozni Hijeronimus Boš urbane korupcije i najpatološkijeg zločina.Otkako je,kao osmogodišnjak prisustvovao brutalnom kasapljenju sopstvene majke od strane crnog krek-edikta,Elroj je zapatio prilicnu mizantropiju i rasističke impulse.Njegov tzv."losandjeleski kvartet"romana-THE BLACK DAHLIA,BIG NOWHERE,L.A.CONFIDENTIAL i WHITE JAZZ,u svim svojim aspektima sačinjava jedno od najvećih literarnih dostignuća proslog veka.

--FLICKER,epohalni roman cenjenog teoretičara kulture Teodora Roszaka-imaginarna,ali verovatno tačna tajna istorija filma.Jezivi,jezivi,jezivi i pakleno napeti ep o poteri za mračnim,okultnim poreklom filmskog medija kroz dekade.Delo u kojem se fascinacija filmom u startu poistovećuje sa smrtnim grehom.Dijabolično,hipnotički napisan,istovremeno zapanjujuće stručan i ubitačno poetican,.FLICKER je takodje i monumentalna posveta Konradovom "Srcu Tame".Nezvanična "Biblija"bioskopskog Isusa.

-STRIP

-Sve "gresne zabave"koje su nam na filmu uskracene,nudi nam izdavacka "Vertigo"linija americkih stripova.Tamo gde je zanrovski film prestao da se razvija,negde sredinom devedesetih,ugusen cenzurom-"Vertigo"je tek otpoceo svoj uzlet,a danas deluje kao fascinantan spoj ubitacne pop-literature i brutalnog,hip-filozofskog bioskopa.Za mene tu suvereno vladaju tri scenaristicka kolosa-Gart Enis,nasilni,sirovi,otrovno duhoviti irski guru moderne krvave melodrame-njegov serijal PREACHER(Svestenik),o odmetnutom popu koji progoni Gospoda Boga od raja do pakla i nazad,predstavlja alternativni,izostavljeni biblijski psalm,blasfemicnu romansu u cijih je 66 epizoda vasom krvlju ispisana nova "Pesma nad Pesmama".Tu je i Voren Elis,moderni naslednik Embrouza Birsa,sarkasticni tornado satiricnog nasilja.Njegov TRANSMETROPOLITAN deluje kao srpski dnevni zurnal,"Alan Ford"iz pakla,dok pratimo hiperdinamicnog Spajdera Dzerusalema,novinara buducnosti kako pohodi futuristicki metropolis u kojem se etnicke manjine genetski kaleme sa vanzemaljcima iz pukog egzibicionizma,a manipulantski politicarski sljam forsira oprobane srbo-trikove.Ultimativna oda politickoj nekorektnosti,i verovatno najbolja zabava koju vam pop-kultura moze omoguciti.Treci genijalac je,opet,Grent Morison(vidi gore)sa serijalom THE INVISIBLES(Nevidljivi),gde nam predstavlja umetnike sa oruzjem,vrhunske anarhiste grupisane u andergraund organizaciju u sumanutoj borbi sa vandimenzionalnim agentima kontrole,bicima koje mediokritetstvom kontrolisu planetu,hipnozom porobljavajuci ljudsku stoku.MATRIKS Vasovskih je otvoren,uprosceni plagijat ovog fantasticnog dela,koje je apsolutni vrhunac postmodernog psihodelicnog trilera,kako u filmskom,tako i u stripovskom smislu.

-Serijal John Constantine-HELLBLAZER(Pakleni Sijac),takodje iz "Vertigo"linije,u prvi plan izbacuje jednog od najkompleksnijih,najuzbudljivijih i najvecih antiheroja svih vremena u vidu Dzona Konstantina,urbanog maga iz radnicke klase,faustovskog manipulatora,koji nonstop balansira izmedju neba i podzemlja,zla i dobra,Alistera Kroulija,Duska Dugouska i Serloka Holmsa.Konstantin ce upravo dobiti filmsku ekranizaciju,u kojoj ce Kijanu Rivs od sebe napraviti potpunog magarca,travestirajuci ovaj vrhunski lik koji moze filmski ovekoveciti samo glumac kalibra npr.Gebrijela Birna.Film je postao toliko nezreo,da ne moze niti podneti,niti odrzati nivo nekada davno inferiornijeg stripa.

MUZIKA

-Za mene postoje dva albuma koja su po iskrenosti,intenzitetu,besu,naponu,inventivnosti,energiji,raznovrsnosti, melodičnosti daleko iznad svih ostalih-"the Downward Spiral"Trent Reznorovih NINE INCH NAILSa,i "Master of Puppets"METALLICE.Ni Reznorov elektronski inferno i post-grandž-neopop-lazni saundtrek-kakofonija majmunskog kreštanja i zaposedajućih ambient-zvukova,kao ni Metallicina distorzirana,a savrseno kontrolisana gitarska kanonada istopljena u vrhunskoj solo-melodiji ne zvuče kao nešto što je poteklo sa ove planete,već kao kosmičko brujanje sofisticiranog,produhovljenog ništavila.Neke ploče su,jednostavno,veće od drugih.Hell yeah!

Friday, October 21, 2005

U SC NA DD!!!

Večeras u Sava Centru, koncert benda Darkvud dab...Evo moje recenzije reizdanja albuma "U nedogled" koja, valjda, i dalje stoji na sajtu B92. Osvrt na koncert i afterparty ( HERE WE ARE AT THE TRASMISSION PARTY, I LIKE YOUR FRIENDS THEY ARE ALL SO ARTY ) dijasporičari mogu da očekuju tokom vikenda...

Review by Jelena Djurovic:
The mid-nineties was when Darkwood Dub ceased to be a local underground attraction. When U nedogled came out everyone could find for themselves subtle signs of a rebellion against the situation in the country. And those signs, not easily traceable, maybe not even planned, worked nonetheless. These are the nineties and the mythology is seen only by the participants, those who never left because they couldn't or wouldn't. And only the most persistent were "part of that problem..."
This album bears witness to that time far better than all the footage of handshakes at Dayton, the throwing of eggs at the television or the bombing of Pale. It speaks of a consciousness among a generation that will never again be that young, that poor, that angry and, most importantly, will never again have a common enemy. By listening to this album you reach the conclusion that a rare virtue of repression has inspired a supreme work of art.
Don't you feel a perverse nostalgia for those days while you listen to the pleasant and cautionary "Kolotecina"?
I do.
In the autumn of 1995 a minute lasts days. No changes. Ad nauseum.
In the autumn of 2003 days are measured in minutes. Every twitch of consciousness becomes habit.

Thursday, October 20, 2005

OŠTAR DEMANTI IZ HOLIVUDA

...ili ako spot laže, eyewitness ne laže

Evo delimično cenzurisanog mejla naše saradnice Tadić kojim ona opovrgava dentalnu problematiku FF


Meni je sad market te tesko da cu slati bilo kakve izvestaje jer sam prezauzeta dan i noc, ali cu svakako poslati koji komentar ubrzo nakon zavrsetka istog... ocekuj me negde oko sredine novembra. Za sad clanci koji moje ime pominju izlaze iskljucivo po Variety i Hollywood Reporter, i slicnima.... I ne rasturaj pogresne informacije, Nick zapravo ima zube. Provereno.
Dakle, ne mogu da verujem da ne mozes najobicniji sajt da otvoris??? Molim te ga ukucaj u browser ako te vec ne linkuje iz mog emaila...
www.angryalien.com
Poslusaj me, neces zazaliti!
Voli te tvoja vrla saradnica.

DOBA NEVINOSTI

C.M.O.K ~ CMOK, CMOK, CMOK

A od kuma, link na najposećenijem i, što ne reći, najkontroverznijem srpskom blogu DOBA NEVINOSTI.

Ovo već i pismeni vrapci znaju
www.dobanevinosti.blogspot.com

A tamo, nastavlja se poučna priča o tome kako snimiti film u SCG ( ali, i kako ostati živ...)

Slova su plava, bela i crvena...Kao srpska trobojka...

I MIK DŽEGER SE DOBRO PROVEO...

Evo naše saradnice Jelene Tadić, koju je Džeger užasno gnjavio da se slikaju na prošlogodišnjem festivalu u Kanu. Jelena nije tvrda srca bila, te je Miku želju ispunila ! Ovih dana očekujemo da gospođica Tadić ( inače naša specijalna dopisnica iz L.A .) pošalje podrobnu informaciju o tome kakav je bio after-party posle koncerta benda Franz Ferdinand, kako je učila Alexa Capranosa da Sarajevo nije u Srbiji ( iako bi mnogi Srbi na privremenom boravku u Holandiji to želeli...) kao i, odgovor na, možda najzagonetnije pitanje ~ zašto pojedini članovi FF i pored ogromne popularnosti i novca i dalje nemaju zube?!
Dakle, o Jeleni čitamo u nama bliskim magazinima kakav je Variety, a ona BAŠ nama šalje sve nove tračeve! Basically, we rock!

Moses

BISERI MUDROSTI – WOODY ALLEN

"I don't want to achieve immortality through my work, I want to achieve it by not dying."

"Money is better than poverty, if only for financial reasons."

"If my film makes one more person miserable, I'll feel I've done my job."

"The two biggest myths about me are that I'm an intellectual, because I wear these glasses, and that I'm an artist because my films lose money. Those two myths have been prevalent for many years."

"Join the army, see the world, meet interesting people - and kill 'em."

"To you, I'm an atheist; to God, I'm the Loyal Opposition."

"My one regret in life is that I am not someone else."

Wednesday, October 19, 2005

Bret Easton Ellis-Lunar park ( soundtrack za making of…)

Evo pesama koje je NAJBOLJI pisac na svetu Bret iston Elis slušao dok je pisao svoj GENIJALNI šesti roman Lunar park ( kritika sledi u sledećem nastavku...). Da, posedujem potpisan primerak, To Caka, best wishes, Bret Easton Ellis ~ LA 2005.
Hvala, hvala, i sto puta hvala JELENI TADIĆ! ( Da li smem da stavim tebe i Džegera na ovaj blog??? )

"Fly Me to the Moon"--Frank Sinatra"Late For the Sky"--Jackson Browne"Funeral For A Friend/Love Lies Bleeding"--Elton John"Someone Saved My Life Tonight"--Elton John"Life in the Fast Lane"--Eagles"Life's Been Good To Me"--Joe Walsh"Everyday I Write The Book"--Elvis Costello"Witchy Woman"--Eagles"Thriller"--Michael Jackson"Haunted"--Poe"Evil Woman"--ELO"Thunder Island"--Jay Ferguson"Shining Light"--Ash"Rhiannon"--Fleetwood Mac"The Monster Mash"--Boris Puckett and The Cryptkickers"Pet Semetary"--Ramones"Bonzo Goes to Bitburg"--Ramones"I'll Be You"--The Replacements"You're So Vain"--Carly Simon"The Drugs Don't Work"--The Verve"Movies of Myself"--Rufus Wainwright"I Don't Know What It Is"--Rufus WainwrightThe Jayhawks"Someone To Lay Down Beside Me"--Linda Ronstadt"A House Is Not A Home"--Mavis Staples"The Sun Ain't Gonna Shine Anymore"--The Walker Brothers"Fake Plastic Trees"--Radiohead"Rocket Man"--Elton John"All Kinds of Time"--Fountains of Wayne"Everything"--Alanis Morissette"Midnight In Chelsea"--Jon Bon Jovi"The Blowers Daughter"--Damien Rice"Red Light Fever"--Liz Phair"Breakaway"--Kelly Clarkson"Desperadoes Under the Eaves"--Warren Zevon"Sleeper Awake"--John Wesley HardingGattaca--soundtrackCasino--soundtrackTommy--The WhoThe Ego Has Landed--Robbie Williams"Friday Night Is Killing Me"--Bash and Pop"Inside of Love"--Nada Surf"The Heart of the Matter"--Don HenleyThe Rising--Bruce Springsteen"Somewhere Only We Know"--Keane"The Way We Were"--Barbra Streisand"Bright Lights"--Matchbox 20"The Whole of the Moon"--The Waterboys"Pain Killer (Summer Rain)"--Turin Brakes"This Is the Sea"--The Waterboys"Better Things"--The Kinks"What I Go To School For"--Busted"Christmas (Baby Please Come Home)"--Darlene Love"Run"--Snow Patrol"Miss You"--Blink 182"Goodbye To Love"--The Carpenters"Message To Michael"--Dionne Warwick"Fairy Tale of New York"--The Pogues"Waiting"--The Devlins"Hasten Down the Wind"--Warren Zevon"Carmelita"--Warren Zevon"The French Inhaler"--Warren Zevon"One"--U2"I Can't Make It Alone"--Maria McKee"The Pretender"--Jackson Browne

AGIT POP I RAZVOJ TRŽIŠTA UMETNIČKIH DELA

Nedavno mi je prijatelj, inače uspešni direktor filijale jedne domaće banke, ispričao kako za dnevnu sobu kupuje klima uređaj. Ovaj podatak ne bi bio čudan, da on već nema jako dobru, skoro novu klimu. Sada hoće da je zameni. Zašto? Naime, u prodaji su se pojavili "in" klima uređaji, tanki, u bojama, a moj prijatelj želi jednu koja će mu se slagati uz nameštaj. Ipak, ova „flat & color“ klima je nekoliko puta skuplja od obične, dakle košta oko hiljadu i više eura.

Posle našeg razgovora razmišljala sam o stilu i smeru trošenja novca kod novouspostavljene više srednje klase. Bankar zna da će, kada njemu i njegovoj ženi u posetu dođu kolege, te kolege ZNATI koliko je on novca investirao u šik~klimu, te će steći utisak da je on na dobrom putu da bude još uspešniji. A da je moj prijatelj ovaj novac investirao u, recimo neko umetničko delo, sliku ili skulpturu, ovo PREPOZNAVANJE se ne bi dogodilo, čime se gubi jedna od osnovnih funkcija investiranja u luksuz, kod srednje klase tako bitna.

I zašto onaj ko danas ima novca, neće da kupi sliku, čija vrednost vremenom može samo da raste, već se odlučuje za tehniku koji već za par godina može da se pokvari, da bi se za deceniju zamenila ? A sada, zamislimo da se sve ovo dogodilo osamdesetih. Ako bi se, u tom periodu, bračni par odlučio za neki suvišni tehnički uređaj umesto slike Mersada Berbera ili grafike Vlade Veličkovića, okolina bi ih gledala kao nepopravljive malograđane. To bi, jednostavno, bio odraz neobaveštenosti i niskog nivoa interesovanja za kulturu.

Pretenciozno ali iskreno ~ na početku 21.veka klima je prevagnula nad umetnošću, zato što AGIT~POP još uvek nije ušao u drugu godinu svog izlaženja. Namerno se ograđujem, jer ne mislim da par brojeva našeg magazina može da promeni, već nekoliko godina utvrđen, način trošenja novca. Ali, evo na koji način stvari mogu da se promene.

Naime, pokušaćemo da radimo na, informisanju, kreiranju imidža i prepoznavanju.

Tužna je istina da na tržištu umetničkih dela, pored velikana čija je afirmacija počela tokom sedamdesetih godina prošlog veka, caruju upravo oni autori koji se POJAVLJUJU U MEDIJIMA,i to um emisijama koje nemaju nikakve veze sa visokom kulturom
( čak, naprotiv ). Da li su oni najbolji ? Najtalentovaniji? Na ova pitanja odgovor bi trebala da pruži umetnička kritika, ali je sasvim sigurno da su oni NAJPODOBNIJI da se slikaju za magazine tračerskog profila ili da učestvuju u TV razgovorima na najbanalnije teme. Ciljano ili ne, tek njihova se dela prodaju, jer šira populacija, među kojima i kupovno moćna viša srednja klasa, ZNA za njih. Doduše, identifikacija dolazi zaobilaznim putem, ali postoji. Cilj magazina kao što je AGIT~POP bio bi da pruži mogućnost onim umetnicima koji nemaju mogućnosti ili želje da svoje lice prostituišu na neadekvatnim mestima, da pokažu sebe i svoje delo na način kako se to radi u svim civilizovanim zemljama. Ipak, okrenutost magazina široj populaciji i prijemčiv, moderan, provokativan dizajn daće mogućnost i potencijalnim kupcima umetnosti da shvate da tzv. visoka umetnost nije nešto rezervisano isključivo za „krug dvojke“ ili „one koji su završili FDU,FLU i slično“ ( neke od čestih predrasuda ), već da je investiranje u umetnost upravo kulturološki legat koji se prenosi sa generacije na generaciju.

Dakle, cilj nam je da definišemo sve one pokrete u vizuelnoj umetnosti koji postoje na teritoriji SCG, ne samo one koje određuju mainstream istoričari umetnosti, koji favorizuju jedne ( rođene pretežno krajem šezdesetih ) i sa kojima su ponekad i u bliskim, kumsko~burazerskim odnosima.

Definicije pokreta dovode i do shvatanja sličnosti između pojedinih umetnika.

Zatim se prikazuju dela umetnika, na velikom papiru, u dobroj štampi, kao i popularizacija samih umetnika ~ njihove fotografije, u stilu američkih magazina, može da dopuni već ponuđene informacije.

Bitno je ponoviti da je jezik kojim se piše jasan, duhovit, bez želje da vređa čitaoca zato što nešto ne zna.

Sam dizajn i layout magazina popularisaće umetnike, mnogi od njih će davati svoje radove kao ilustraciju za tekstove, dok će neki imati mogućnost da dizajniraju naslovne strane AGIT~POPa.

Tuesday, October 18, 2005

AGIT – POP?

Mesečni magazin za kulturu i umetnost

Na prvi pogled bi se reklo da Srbiji nije potreban još jedan magazin. Drugi pogled,upućen ka svakom bolje opremljenom kiosku kao da potvrđuje ovu tezu. I time, ovaj tekst može da se završi i pre nego što je počeo...

Ipak, pogledajmo ovu situaciju i treći put.

U Srbiji i Crnoj Gori se na dnevnom, mesečnom i kvartalnom nivou izdaje više od 300 novinskih publikacija. Postoje specijalizovani časopisi za skoro sve domene interesovanja, od lova i ribolova, preko automobila, arhitekture, mobilne telefonije, venčanica, materinstva do obilja magazina koji se bave modom kao i medijski predomnantnih stranih novinskih brendova, sa veoma malo domaće kreativnosti i autorstva. Svojevrstan kuriozitet na domaćem medijskom nebu je odsustvo MAGAZINA KOJI SE ISKLJUČIVO BAVI KULTUROM I UMETNOŠĆU. Ova čudna i pomalo zabrinjavajuća nepravilnost svoj uzrok ima upravo u jednom broju časopisa koji pojedine oblasti u kulturi tretiraju krajnje uskostručno, dakle obraćaju se stručnoj javnosti
( SCENA, TEATRON, LUDUS, REMONT itd. ), kao i u magazinima gde se kulturne pojave beleže svedeno, između politike i estrade ili između politike i slobodnog vremena, ili između mode, stila života i erotskih sadržaja ( ELLE, COSMOPOLITAN, MAXIM, CKM, PLAYBOY sa jedne i NIN, VREME, EVROPA sa druge strane ovog primera ). I tako, deluje da je kultura svugde, a zapravo je ima veoma malo. Privid da se na planu pisanih svedočenja o domaćoj kulturi nešto događa održavaju i magazini kao što su PRESTUP i YELLOW CAB. Problem prvonavedenog je neredovno izlaženje, visoka cena i relativno površan a opet preopširan pristup kulturnim pojavama, dok je Y.CAB sjajan po pitanju informativnosti, gde se njegova svrha i završava.

Ono što može da se primeni kao pravilo za apsolutno sve narečene časopise su dve teze

a ) skoro potpuno odsustvo kritičkog i polemičkog pristupa kulturnim i sociološkim pojavama koje ih prate ( dakle, tretiranje događaja bez preispitivanja )

b ) bezgranična repetitivnost kako u među saradnicima koji za magazine pišu, i još letalnije, konstantno ponavljanje jednih istih umetnika ( i domaćih i stranih ) o čijem se radu i aktivnostima piše.

Često se dešava da se i navedene teze pomešaju te mnogi umetnici koji pišu za jedan magazin, na naslovnoj su strani drugog, a onda ih zovu i za treći, ne bi i se poput antibiotika širokog spektra, tamo bavili pojmovima koji zapravo nemaju nikakve veze sa njihovom strukom. Ipak, popularnost im donosi prioritet u odnosu na stručnjake.

Ukratko, sve se svodi na to da jedni pripisuju od drugih, te deluje da na teritoriji Srbije postoji jedan pisac fikcije, četiri dramska pisca, tri slikara, jedan konceptualni umetnik, dva kusosa, desetak glumca, dva pop-rok benda i tuce pozorišnih i filmskih reditelja. A istina, je zapravo sasvim drugačija, jer se na domaćim umetničkim školama školuju stotine mladih i manje ili više talentovanih pojedinaca, kojima je za lični i umetnički start zasigurno potrebna javna, kreativna medijska podrška koja izlazi izvan poluavangardnog okvira u kome se kreću. Drugi, ali ne i manji problem je položaj svih onih umetnika, raznih generacija ( a ima ih više hiljada na teritoriji SCG ) koji apsolutno nemaju mogućnost da se medijski plasiraju, pa čak iako imaju inostrani uspeh. Tačno je, postoji veliki broj televizijskih kanala, ali kao što znamo, istoričarima umetnosti su potrebna pisana dokumenta o pojavama i ljudima, ne bi li kasnija tumačenja bila preciznija i višedimenzionalna. Nije lako ostati na krajnje racionalnom nivou, kada se govori o ovoj temi, već se, neumitno a nehoteći, nekako dolazi i do pojma „čaršije“ i do onoga o čemu se tamo govori. Klanovi jesu bili i ostali problem srpske kulturne scene. Pogled i preko granica govori da je u mnogim zemljama slično, pa makar one imale i dužu i nesputaniju kulturnu tradiciju od domaće. Ipak, po pitanju „forsiranja jednih, a ignorisanja drugih“ naši mediji su sasvim sigurno među prvima u svetu. I tako, može se napisati i jedna, pomalo bombastična mada ne i netačna izjava koja kaže da u srpskoj kulturi i dalje vlada JEDNOPARTIJSKI sistem.

Razlog za ovo je najvećim delom finansiranje, ali i uređivačka politika
( uzročno~posledično ).

Pisani mediji pod stranim franšizama propagiraju „pogled kroz ružičaste naočari“ po pitanju svih segmenata svojih novina, pa tako ni u jednom od magazina koji imaju inostrani principal ne možemo pročitati oštrije kritike niti započeti neki zaista kontroverzan dijalog sa kulturnom javnošću. Sa druge strane, u malom broju “100% domaćih“ autorskih publikacija klanovski su ljudi postavljeni toliko neprikosnoveno, a njihove su intelektualne pozicije, ukusi i preporuke predvidive za 20 godina unapred. I tako, deluje da su jedino u Srbiji ama baš sve izložbe sjajne, sve predstave u redu, festivali besprekorni, jedino se oko filmske umetnosti lome koplja, mada je tu koncenzus o nekvalitetu već pitanje zdrave pameti.

Finansiranje magazina koji bi otvoreno, nepristrasno i konstruktivno govorio o umetnosti i kulturi u svetu i kod nas, gotovo sigurno mora da započne kao deo projekta pomoći neke inostrane kulturne fondacije. Razlog za ovo je prvenstveno u, i dalje prevelikoj međuzavisnosti na liniji politika~privreda. Naime, segmenti ovakvog magazina će se, kroz pohvale ali i konstruktivne kritike, neumitno baviti kako srpskom kulturnom politikom i njenim usmerenjem tako i pojedinim aktivnostima i događajima za koje Skupština grada Beograda i Ministarstvo kulture Republike Srbije izdvajaju veće ili manje delove svojih budžeta. Svaka kritika biće, nadamo se, protumačena, kao i pohvale uostalom, dobronamerno ~ kao pregnuće grupe intelektualaca, koji su odlučili da ostanu u Srbiji, za boljitkom i napretkom u kulturi. Ipak, oštrina kojom se piše ne sme da zavisi od partijske pripadnosti potencijalnih oglašivača pojedinim strukturama kojima baš odgovara nenapadanje njihovih poteza sve do narednog milenijuma.

Magazin CAMP, u kome su kao novinari i kolumnisti pisali ljudi iz uređivačkog kolegijuma budućeg magazina AGIT-POP, uspeo je da, u samo dva broja postavi jedan broj pitanja na do tada nedodirljive teme, i time pokaže kako je moguće i neophodno da se u zemlji otvori javna rasprava o svim pitanjima iz kulturnih oblasti. Sistem koji smo primenjivali - kombinacija opšteg sagledavanja pojedinog problema, markiranje problema i sugestija mogućih rešenja ukazuje na tendenciju da se pozitivno utiče na kulturnu politiku i produbljuje odnos izmedju kulture i društva.
Zajednička strana uređivačkog i organizacionog kolegijuma nije ni stranačka pripadnost ni sasvim jednaka ideologija, vec okrenutost ka jasnom, nehermetičnom pristupu pisanju o kulturi, po principu KULTURA ZA SVE.

U cilju degetoiziranja mladih umetnika, koji osećaju da im je jedini izlaz radikalna alternativa,ideja nam je da,vizuelno i kvalitetom papira možemo da pariramo svim postojećim magazinima. Smatramo da ćemo biti avangarda postojećem, ali da izgled novine treba da bude dovoljno prijemčiv i nadamo se veoma skorom izlasku nekog fanzina koji postaje antipod ili avangarda AGIT~POPu, čime počinje da se stvara ozbiljna umetnička i kritička scena, što nam je i cilj. Imperativ je, svakako, da cena AGIT ~ POPa ne prelazi cenu kutije boljih cigareta. Našu ciljnoj grupi čine prvenstveno studenti, zatim mlađa populacija ali i mnogi koji čitaju političke nedeljnike i žele da saznaju više. Tu su naravno i oni koji mnogo rade, zanimaju se za kulturne događaje kod nas i u svetu ali nemaju vremena da surfuju po Internetu tražeći podatke i kritike.


Apsolutni prioriteti su nam

1.decentralizovan pristup afirmaciji kulture ( u tom smislu će nekoliko strana magazina biti posvećene događanjima u unutrašnjosti Srbije ),

2. propagiranju kvalitetnih sadržaja kulturnih i verskim manjina

3. aktivan uticaj ka smanjenju homofobije i ksenofobije u domaćoj kulturnoj javnosti

4.saradnja sa bivšim jugoslovenskim republikama i praćenje njihove „borbe“ sa tranzicionim periodom koji pogađa sve naše kulture

5. stalna saradnja sa stranim kulturnim centrima u SCG i pomoć pri propagiranju njihovih projekata, kao i predlaganje projekata od strane uređivačkog kolegijuma AGIT~POPa

6.aktivnosti vezane za propagandu kulture a koje izlaze izvan okvira izdavaštva ~ organizacije koncerata, tribina, književnih večeri, izložbi itd.