IMMORTALITY I INGMAR BERGMAN

Aleksandra Ekdala sam upoznala 1983. godine.
Teta na blagajni bioskopa „Balkan“ mi je rekla da neću shvatiti film, da nije za decu, i savetovala da ne bacam pare.
Ipak, kad si klinac, najlakši način da nešto uradiš je da ti neko kaže da ne treba.

Naravno da tada nisam bash najbolje razaznala o čemu se radi u „Fani i Aleksander“ Ingmara Bergmana, ali smo glavni junak i ja imali sličan život : dok gledam film, i on i ja imamo po deset godina, i on i ja smo iznenada ostali bez očeva, oboje smo fascinirani pozorištem a jevrejska mitologija je i u mojoj i u njegovoj porodici slatka tajna, dobro čuvana u podrumskoj prašini.

Aleksander gleda u magičnu lanternu, Aleksander psuje na sahrani svog oca, Aleksander odlazi u ledenu kuću svog monstruoznog očuha, biskupa Edvarda, Aleksander prolazi kroz zabranjena vrata i upoznaje androgenog Išmaela (koji je njegov Max Demijan, ako je Aleksander Emil Sinkler ) a on, iako u kavezu, ipak postaje anđeo čuvar potonjeg uništenja zlog očuha.

I tako, na opštu radost biskup biva spaljen vatrom koju je, metaforički, upalila upravo Aleksandrova mržnja pa se Fani, Aleksander i njihova majka vraćaju svojoj baki i šarenoj kući porodičnog teatra u kome se izvode Strindberg i Ibzen.

Poslednji, možda najzačajniji monolog u filmu je oda životu, radosti, hrani, piću, valceru i pozorištu koju izgovara poligamni stric Gustav Adolf, dok stoji na čelu stola oko kojeg je okupljena cela vesela pripita familija Ekdal, uključujući i služavku kojoj je striko napravio dete...

„Fani i Aleksander“ je poslednji bioskopski film Ingmara Bergmana, a hipnotičkih 188 minuta utabavaju snežnu stazicu koja vodi ka fascinaciji „skandi-angstom“ ( Trir, Vinterberg...).
Od bitnih simbola – tu su satovi koji nas podsećaju da život kratko traje, Aleksandrov otac umire baš tokom probe Hamleta, a Bog je samo lutka na koncu kojom se igraju deca dobrog jevrejina Isaka Jakobija, antiteze svih Šajloka u svetskoj umetnosti.

Gledanje ovog ostvarenja je nezaboravno i "bildungs" i spiritualno iskustvo, upravo kako jei pokojni reditelj, sin luteranskog sveštenika, objasnio u jednom intervjuu:

„dok sam odrastao, u crkvenim zidovima fascinirao me je miris večnosti...“

"Some die just to live", tako to otpeva Edi Veder u pesmi Immortality, posvecenoj Kurtu Kobejnu, geniju koji inace nema nikakve veze sa Bergmanom, osim u ovom in memoriam tekstu.

VEZNE OLAKŠICE

OD PRVOG JUNA POKUŠAVAM DA REDOVNIM PUTEM "OSVOJIM" TERMIN ZA DOBIJANJE VIZE U ITALIJANSKOJ AMBASADI, JER PLANIRAM DA IDEM NA VENECIJANSKO BIJENALE SA MUZEM KOJI JE PROFESOR UNIVERZITETA I PREDAJE CRTANJE I SLIKANJE. ( OVO PISEM DA BIH OBJASNILA NASU I PROFESIONALNU POTREBU DA BIJENALE POSETIMO )

BROJ ZA ZAKAZIVANJE JE 0903.121212

OKRENEM TELEFON, JAVI SE MAŠINA KOJA KAŽE DA MINUT RAZGOVORA KOŠTA 21 DINAR, ONDA SE JAVI OPERATER KOJI ME OBAVESTI DA:
„TERMINI ZA SEPTEMBAR JOŠ UVEK NISU OTVORENI, DA NIKO NIŠTA NIJE OTKAZAO I DA SE JAVIM KASNIJE“.
PITAM „KOLIKO KASNIJE?“
„MOŽETE I ZA MINUT, DVA“, KAŽE.
„ZNAČI NAJSIGURNIJE JE DA ZOVEM DESET PUTA DNEVNO?“, KONSTATUJEM.
„DA“, ODGOVARA MI, IAKO MU JE JASNO DA BI ME TO KOŠTALO CCA. 5 EURA PO DANU…

I TAKO, VEĆ VIŠE OD PEDESET DANA JA ZOVEM BROJ 0903121212 JEDNOM DNEVNO, IAKO ME UKUĆANI ODGOVARAJU OD TOGA I MOLE DA „NAĐEM VEZU“ U AMBASADI, JER JE OČIGLEDNO DA JE BROJ ZA ZAKAZIVANJE SAMO MAMIPARA KOJOM SE BLESAVI GRAĐANI NAVODE DA NEKOM OSTAVLJAJU $.

JUTROS, PONOVO SE ČUJEM SA MOJIM OPERATERIMA NA DOBRO POZNATOM BROJU, A ONI MI KAŽU JEDNU LEPU I JEDNU RUŽNU VEST:

TERMINI ZA SEPTEMBAR SU OTVORENI
NEMAJU VIŠE NI JEDAN SLOBODAN TERMIN

„ALI JA SAM ZVALA U PETAK POPODNE, I JOŠ PEDESET PUTA…“, KAŽEM PLAČNO.

„SVI TERMINI SU OTIŠLI U SEDAM JUTROS, ALI ZOVITE ZA PAR MINUTA, I JOŠ NEKOLIKO PUTA U TOKU DANA, MOŽDA NEKO OTKAŽE“…NASTAVLJA SE TRAGIKOMEDIJA APSURDA.

„IZVINITE, A KOME IDE MOJ NOVAC OD KONSTANTNOG ZIVKANJA?“, PITAM NA KRAJU

„NE ZNAM, OKRENITE 988“…ODGOVARA DOK SPUŠTA SLUŠALICU.

ČITAOCE AGIT POPA MOLIM DVE STVARI:

AKO NEKO ZNA KOME IDE FANTOMSKI NOVAC SA JOŠ FANTOMSKIJEG TELEFONA 0903121212 NEKA NAPIŠE U COMMENTS

AKO NEKO IMA NEKU VEZU U ITALIJANSKOJ AMBASADI NEKA MI PIŠE NA jelena.djurovic@gmail.com.

A U ZATVORU SE STICU LEPA PRIJATELJSTVA...

Osuđen zbog diskriminacije Roma
27. jul 2007. 11:50 Izvor: Beta

Beograd -- Aleksandar Nikolić, radnik obezbeđenja na splavu "Akapulko", osuđen na šest meseci zatvora, uslovno na dve godine.Kako je saopštio Fond za humanitarno pravo, Nikolić je osuđen jer je u julu 2003. godine zabranio ulazak Romima Zorici Stojković, Petru i Ljutviji Antić samo na osnovu njihove etničke pripadnosti. Drugi optuženi Aleksandar Sabo oslobođen je odgovornosti. Presuda Četvrtog opštinskog suda u Beogradu je doneta na osnovu krivične prijave tri nevladine organizacije iz Beograda i Budimpešte koje su 10. oktobra 2003. godine podnele Četvrtom opštinskom tužilaštvu u Beogradu protiv dvojice zaposlenih na splavi "Akapulko". Fond za humanitarno pravo, Evropski centar za prava Roma iz Budimpešte i Centar za prava manjina tada su podneli tužbu protiv vlasnika kluba "Akapulko" kojom su tražili nadoknadu nematerijalne štete zbog povrede prava ličnosti. Tužbom je zahtevano i javno izvinjenje i prekid diskriminacije. Te dve nevladine organizacije podsećaju da je u pitanju bio eksperiment kako bi proverili da li je reč o sistematskom ponašanju zaposlenih u klubu "Akapulko". U testu su učestvovale dve grupe od po tri osobe - jednu su činili Romi, a drugu tri osobe neromske nacionalnosti. Svi učesnici testiranja bili su uredno odeveni, a jedina razlika među njima je bila boja kože. Tokom testiranja svi su se ponašali pristojno i nisu dali povoda radnicima "Akapulka" da ih ne puste na splav. Grupa Roma nije bila puštena na splav, uz obrazloženje da nisu imali rezervaciju, dok su preostali učesnici testiranja ušli na splav, a da ih redari nisu pitali za rezervaciju. "Taj slučaj baca svetlost na nezakonito ponašanje i praksu diskriminacije protiv Roma kojom im se uskraćuje pravo pristupa restoranima, barovima, klubovima i diskotekama otvorenim za javnost", navode te organizacije i pozdravljaju donošenje presude

ICH BIN WERWOLF

A DOK DRUGI PLANDUJU EVO STA RADI NASH DRUG MIGHTY Maćašev...DIZAJNIRA FENOMENALNE MAJICE KOJE MOZETE VIDETI NA OVOM LINKU

http://www.macasev-t-shirts.blogspot.com/

U PRILOGU - MIGHTY MAJICA + GENIJALNA CESTITKA KOJU SAM DOBILA POVODOM NEDAVNOG RODJENDANA.

ODBRANA MENHETNA

A ako imate vremena, pročitajte dolepostovani esej, koji je povodom restauracije legendarnog filma Vudija Alena "Manhattan" izašao u magazinu Village Voice.

Tekst je sjajan primer kombinovanja lirske kritike i vremenskog portala u zlatno doba Njujorka, a napisao ga je Jim Hoberman - od 1988. filmski kritičar V.V. ali i gostujući profesor na Harvardu.

"Manhattan—back for a week at Film Forum in a new 35mm print—is not just Woody Allen's dream movie. Wistful as it is witty, it's his dream of the movies.

Forty-four when he made Manhattan (1979), Allen was never more vividly himself than as the self-absorbed, Nazi-obsessed, horny TV writer and babe magnet Isaac. As a further improvement, the artist lopped two years off his character's age and gave him a 17-year-old adoring girlfriend, a Dalton senior named Tracy (18-year-old Mariel Hemingway). Whether or not Manhattan is Allen's most personal movie, it enshrines everything from his morality to his milieu. The opening, Gershwin-scored skyline montage segues naturally to a table at Elaine's, the then über-fashionable boîte for literary celebs, where Isaac and Tracy are introduced sharing a table with his insecurely married friends Yale (Michael Murphy) and Emily (Anne Byrne).

Isaac's liaison with the perfect, preternaturally perceptive Tracy gives Manhattan an outrageous premise (or so it seemed back then; it took another dozen years for the power of this fantasy to become evident). But it is Diane Keaton's Mary, the alluring neurotic with whom both Yale and Isaac fall in love, who provides Allen's psychodrama with both psycho and drama. Manhattan is famously a movie about relating to "relationships," but the key relationship is to oneself. All the characters, save the sublimely innocent Tracy, are in analysis and/or working on a book—most provocatively, Isaac's second ex-wife (a scary Meryl Streep), who has written a hostile memoir of their marriage. With this character, Allen acknowledges the Other.

Solipsism reigns supreme. No less than Quentin Tarantino, Allen can be the sum of his references; this is the movie where he offers his checklist of what makes life worth living, beginning with Groucho Marx. You are what you dig. Mary is defined by her snotty dismissal of Ingmar Bergman and Tracy by her incongruous enthusiasm for W.C. Fields. Fetishes abound, but art is what makes a fetish potent beyond its cult, and Manhattan is the Woody Allen movie where it all came together. The city is gorgeously rendered by cinematographer Gordon Willis; the apartments are lovingly cluttered with cultural detritus; the mainly East Side locations have been fastidiously selected. Every line is a one-liner, but the dialogue flows—it's not only funny but also seamless. "You look so beautiful I can hardly keep my eye on the meter," Isaac exclaims as he takes Mary home from their first date.

When Manhattan opened in April 1979, Andrew Sarris began his Village Voice review as though granted a vision: Manhattan had "materialized out of the void as the one truly great American film of the '70s." Leaving aside the decade's avant-garde and documentary productions, this is still a remarkable claim to make of a massively mythologized period. Where was the void? Why did Sarris love Manhattan so? For the first time, Allen's visual rhetoric was equal to his writing. For the first (and also the last) time, he graced the screen with a fully realized vision. And then, of course, there was the shock of recognition: Manhattan's world was a glamorized version of Sarris's.

As steeped in ambivalence as Manhattan is, it inspired the most complicated response of any Allen film. I well remember my own mix of admiration and contempt for what, as an almost thirtysomething, I experienced as a self-satisfied celebration of bourgeois bushwa. Writing in The New York Review of Books, Joan Didion crafted a disdainful, almost nonsensical put-down that reveled in inexplicable class distinctions. "In the large coastal cities of the United States this summer many people wanted to be served the perfect vegetable terrine. It was a summer in which only have-nots wanted a cigarette or a vodka-and-tonic or a charcoal-broiled steak. It was a summer in which the more hopeful members of the society wanted roller skates, and stood in line to see Woody Allen's Manhattan . . ." Could this sarcasm be the narcissism of small differences?

Where Sarris was enchanted with Allen's worldview, Didion felt only disgust. Allen seemed a parvenu, a poseur, an intellectual phony. She marveled that people identified with the movie's "false and desperate knowingness." It was high school writ large, the " 'class brains' acting out a yearbook fantasy of adult life." Manhattan seemed gratingly cliquish, even if it represented a clique of one. His town was not her town. Nor was it ours—as acknowledged by the two pages of critiques the Voice ran a month after Sarris's review.

Manhattan is the movie where Allen successfully projected his own self-absorption as a universal condition—and people responded with their personal identity politics. Stuart Byron scored Allen's inability to endorse any sexual lifestyle other than his own phallocentric sense of heterosexual serial monogamy; Stanley Crouch mocked the notion of a Manhattan populated exclusively by WASPs and Jews: "I have never seen an intelligent black character in a Woody Allen film." Carola Dibbell's half-hearted feminist take concluded that, although hopelessly mired in the '50s, Allen's sexual politics were still more evolved than his race or class consciousness. (Where Louis Armstrong and Willie Mays were only referred to in Manhattan, Bella Abzug actually appeared as a signifier of the Equal Rights Amendment.)

The most perverse view in the Voice was presented by Ellen Willis, who parsed Manhattan's "Jewish sexual politics" and proposed that Keaton was the movie's aggressive, argumentative, angst-ridden, and frizzy-haired crypto-Jewish Rebecca, with Hemingway as the resident dewy WASP Rowena: "Critics, as a group, can't stand grown-up Rebecca and love innocent Rowena's ass. This is clearly an anti-feminist bias. But could it also be anti-Semitism?"

Willis read Manhattan as an allegory of failed assimilation. But it is also the celebration of a promised land. In 1979, New York was still reeling from the 1975 default and summer of '77 blackout; the prevailing mood was apocalyptic. Graffiti was ubiquitous. CBGB trumped Elaine's. Chantal Akerman's 1977 News From Home, not Manhattan, was the definitive vision of the city's decayed industrial moonscape. Punk Super-8, not Ingmar Bergman, spoke to the zeitgeist. The irony of Isaac's complaint that "it's difficult to live in this town without a big income" was outrageous—this was virtually the last moment when one could live cheaply in Manhattan.
What's most authentic about Manhattan is its fantasy. The New York City that Woody so tediously defended in Annie Hall was in crisis. And so he imagined an improved version. More than that, he cast this shining city in the form of those movies that he might have seen as a child in Coney Island—freeing the visions that he sensed to be locked up in the silver screen. In a way, Manhattan is Allen's personal Purple Rose of Cairo—the movie in which he successfully projects himself into Hollywood make-believe. It's his version of an Astaire and Rogers musical, as romantic as Casablanca, as slickly metropolitan as Sweet Smell of Success. It's also as haunting a celebration of the transitory as a Lumiére actualité. Manhattan's last shot, concluding an exchange between Isaac and Tracy as she leaves for London, has been compared to the miracle of recognition that ends City Lights. I read it differently; it doesn't seem an open ending. There's no question that something is over. Youth fades. Love never lasts. Everyone is forever trying to retrieve the past. Only the skyline remains. Allen's subsequent attempts to recapture Manhattan have often been embarrassing, but he (and we) will always have this. "

STATISTIKA JE KAO BIKINI

Vrućina u julu iznenadila nas je kao putare “sneg u decembru”…pa zato većina ljudi ne izlazi iz stanova/ofisa i surfuju kao besni…AGIT POP ima visok dnevni prosek poseta, većinom su to čitaoci koji nas prate ovih godinu i po dana, ali su tu i oni koji nabasaju na sajt tako što gugluju ključne reči.

I šta je to što se traži na www? Ili, još bolje, ko je to?

Iznenadiće vas da je, prema ličnostima koje se na netu pretražuju, za visok nivo naših poseta nazaslužniji tv star/scenarista Aleksandar Radivojević, čiji se intervju dat AGIT POPu, linkuje i često čita. Za njim, po popularnosti, ide Kristijan Golubović, zastupljen nekom suludom izjavom koja se nalazi u tekstu AGIT POP NEZABORAVAK.

Čestitamo Radivojeviću, vidim da se na forumima apeluje da se emisija ŠOK KORIDOR pojavi na DVDu, što nas unapred raduje jer da se MI pitamo, pored Ace i Bekvalca, na srpskim televizijama smeli bi da se pojavljuju još samo presimpaticni Predrag Sarapa sa Studija B ( emisija Problem, ili “ko je domaćin, a ko je bio gost” ) i Zoran Kesić, da zabavi narod u intermecu između Koridora i Problema.

ODMAH, MOMENTALNO I KRAJNJE URGENTNO...

...OTIDITE NA LINK BELOW:

http://cvecezla.mojblog.co.yu/1/prava-istina-o-egzitu/100899.aspx

ŽABA JE DIGLA NOGU

NACIONALNI filmski festival u Novom Sadu me podseća na one najsisatije devojčice u osnovnoj školi - svi dečaci im se udvaraju, pa kad ih smuvaju i izvaćare, onda pričaju kako su kurve... Jer se sada i oni, koji su u početku „podržavali ideju“, ograđuju od ove priredbe.

Neki drugi, naivno i trapavo pokušavaju da, kao i u slučaju RHCP debakla u Inđiji, kritiku festivala u NS predstave kao ljubomoru Beograda na vojvođanska kulturna događanja ( vidi pod Ivan M.Lalić, Standard ). Ova nepotrebna i opasna teza služi da se refokusira pitanje odgovornosti, jer upravo je liberalni Beograd, Beograd koji vozi kola, prima platu, putuje na Zapad, gleda kablovsku i slično, graknuo na kriminalnu organizaciju koncerta u Inđiji i atmosferu na FFS.
Beograd ne reaguje tako zato što se to „događa u Vojvodini“ nego zato što organizatori pokušavaju da nam vređaju iskustvo i inteligenciju time što prosipaju priču kako „tako treba“ i „kako je tako u svetu“. Aha, gde? U Čečeniji?

No, vratimo se na FFS - nema tog novinara kome ovaj festivalčić nije poslužio kao verbalno-pismeni diuretik u ove tople dane kada nam svima treba makar kakvo olakšanje.
I ovo poređenje je sasvim dobar šlagvort za iskustvo koje su AGITPOPERI imali na FFS...
Subota,07.07., 20h, Novi Sad:
Nalazimo se iza fasadno-razdroćkanog SNPa, u kafiću u kome je deo ekipe filma AGI I EMA Milutina Petrovića ( film je sladak i maštovit, sa par genijalnih trenutaka i omaža, zbog kojih je i prekidan aplauzima na otvorenoj sceni. Ipak, postoji izvesno odsustvo pravog dramskog sukoba, te je, za dečiji film, 90 minuta previše.
Naša ocena: 4- )
Glumačka ekipa je prepolovljena: tu su Milena Dravić, Stefan Lazarević i Lena Bogdanović a fale Ana Sofrenović, Dragan Mićanović i Nikola Đuričko. Po ovome se zaključuje da Festival nije imao dovoljno interesa niti autoriteta da privuče sve zvezde projekta ( ako nisu u zemlji, Festival treba da im plati karte ne bi li se pojavili na crvenom tepihu, a ako ni to ne može, glumci se snime kamerom koju ima svaki bolji mobilni telefon pa se to pusti tokom aplauza...ali avaj, mnogi su na časovima menadžmenta u kulturi igrali iks oks ili spavali na ušima... )
Ekipa se penje ka glavnom ulazu preko tepiha, okružena novinarima i prolaznicima. Na žalost, ne stiče se željeni utisak glamuroznosti.
U holu SNP-a standardna atmosfera – lažni osmesi filmskih radnika, svi se keze jedni drugima, iako ne mogu da se podnesu. To je deo folklora i to je slatko.
Počinje projekcija koja se prekida na polovini filma, i pauza traje 5 minuta dok kinooperater ne nabaždari traku. Aplauz, pa onda opet u hol...
U tom ključnom trenutku, vaš reporter je dobio potrebu da poseti toalet. Kad tamo:

1. Nema toalet papira ( dobro, imamo maramice )
ali
2. Nema svetla! Ni u jednom ženskom WC-u SNPa gde se održavaju glavne projekcije NEMA SVETLA...

Svaka čast. Nemam pojma ko je, osim Bjele, involviran u organizaciju FFS ali ovoga nije bilo ni na Festu sredinom devedesetih.

Penjemo se u Tremu na koktel. ( Terasa Treme je, inače, jedino iole pristojno mesto u zastrašijuće ružnom zdanju SNP )...Neprijatna vest je da koktel nije na terasi nego u zagušljivom predvorju. Zašto? Zato što je na terasi SVADBA.

Što bi rekla gej populacija „e sad stvarno ćao“...

Završiću sa „four letter word“ : MILION I PO EVRA.

SVA CUDA SVETA...

OSTALO JE JOS SAMO MALO VREMENA DA I VI UCINITE NESTO DOBRO ZA SVETSKU ISTORIJU...GLASAJTE ZA NOVIH SEDAM SVETSKIH CUDA I TO NA SAJTU:
http://www.new7wonders.com/

OBJAVLJIVANJE REZULTATA OVE ONLINE ANKETE KOJA TRAJE OD 1999. JE U SUBOTU, 07.07.

SAOPŠTENJE GSA - HOMOFOBIJA U KRVI...

U poslednjih nedelju dana Gej-strejt alijansa je registrovala dva slučaja diskriminacije gejeva dobrovoljnih davalaca krvi od strane Instituta za transfuziju krvi Srbije.

Dana 28. juna 2007. godine član GSA Nenad Rosić je nakon polaganja prijemnog ispita odlučio da dâ krv na Trgu republike u Beogradu.

Oko 12.30 stigao je do autobusa Instituta gde je zatekao veliku gužvu, pošto je tu bila prisutna ekipa TV B92 koja je radila kampanju sa poznatim ličnostima.
Popunio je upitnik i na pitanje "Da li ste imali seksualni odnos sa osobom koja je imala analni seks u poslednjih šest meseci?" odgovorio je potvrdno.

Nakon dužeg čekanja ekipa Instituta ga je pozvala u autobus gde mu je urađen test hemoglobina. Sačekao je pet minuta na razgovor sa lekarkom.

Lekarka je pogledala upitnik i tražila od Rosića da obrazloži svoj odgovor na pomenuto pitanje. On je rekao da je imao oralni seks sa osobom koja je imala analni odnos u poslednjih šest meseci.

Lekarka ga je pitala da li je to devojka, na šta je odgovorio negativno i rekao da je u pitanju dečko. Ona mu je odmah rekla da ne može dobrovoljno dati krv jer spada u rizičnu grupu.

Nije pomoglo ni ubeđivanje u to da više ne postoje rizične grupe, već rizično ponašanje. Rekla je da to nije do nje, već da izričito ne sme da dopusti uzimanje krvi od homoseksualaca, tj. osoba koje upražnjavaju analni seks, pošto je u takvim situacijama najveći rizik od infekcije HIV virusom.
Nakon toga, lekarka je objasnila Rosiću da je sluznica rektuma izuzetno osetljiva i sklona pucanju. Razgovor je zaključila izjavom da davaoc može da dođe ponovo, ali kada promeni seksualnu orijentaciju.

Pet dana kasnije, 3. jula 2007. godine član GSA Lazar Pavlović otišao je u zgradu Instituta za transfuziju krvi Srbije sa namerom da dobrovoljno da krv.
Nakon ponovljene procedure kao i u slučaju Rosića, ušao je u ordinaciju gde je lekarka obavila kratak rutinski pregled, da bi prešla na analizu odgovorenih pitanja u upitniku.

Zastala je kod dva pitanja koja se odnose na seksualne navike, gde je Pavlović potvrdio da je u poslednjih šest meseci imao seksualne odnose sa osobom koja je imala analne odnose i da je on lično imao analni odnos u poslednjih šest meseci.
Lekarka je pored ta dva pitanja unela tekst "seks sa zaštitom" i zamolila Pavlovića da stavi svoje inicijale ispod tog teksta.

Lekarka je ovaj zahtev obrazložila time da je to Institutu potrebno radi evidencije, odbivši da objasni o kakvoj se evidenciji radi.

Na pitanje Pavlovića zašto u upitniku ne postoje pitanja o rizičnosti seksualnog ponašanja, već pitanja koja manje ili više direktno ispituju seksualnu orijentaciju davaoca, lekarka je slegla ramenima.
Nakon ovoga, ona je zamolila Pavlovića da zatvori vrata ordinacije i postavila mu pitanje koje je seksualne orijentacije.
Pošto je odgovorio da je gej, lekarka mu je saopštila da mora da ga odbije. Kao obrazloženje za ovu odluku pokazala mu je šifrarnik na njenom stolu u kojem pod šifrom 0041 stoji "Visoko rizično seksualno ponašanje: homo, biseks, promiskuitet..."
Pavlović je protestovao protiv ove odluke, dajući argument da je pre petnaest godina Svetska zdravstvena organizacija ukinula koncept rizičnih grupa i uvela koncept rizičnog ponašanja u smislu korišćenja zaštite tokom seksualnog odnosa, bez ikakvog naglaska na prirodu tog odnosa.
Lekarka je rekla da ona zna za to i da bi mu, što se nje tiče, dozvolila da dâ krv. Zatim ga je još nekoliko puta pitala da li je uvek koristio zaštitu pri seksualnom odnosu. Svaki put joj je potvrdno odgovorio i rekao da ima stalnog partnera.
Pavlović je upitao lekarku da li u toj meri maltretiraju i heteroseksualne osobe, i zbog čega neka osoba, koja se izjasnila kao heteroseksualna, a imala je zaštićene analne odnose, kao i zaštićene odnose sa nekom osobom koja je prethodno imala analne odnose, može biti davalac samo zato što je heteroseksualna, a on ne može jer je homoseksualac.
Lekarka je ponovila da tako stoji u propisu koji ima, kao i da načelnica Instituta za transfuziju krvi Srbije ne dozvoljava uzimanje krvi od homoseksualnih osoba.
Pavlović je nakon toga izrazio želju da porazgovara sa načelnicom Instituta, ali lekarka je rekla da ona nije tu.
Sugerisao je lekarki da se pred svoja prethodna dva davanja krvi nije izjašnjavao kao gej i da mu je oba puta uzeta krv, želeći time da joj ukaže da je besmisleno diskriminatorno ponašanje prema homoseksualnim osobama.
Lekarka je zatim pitala Pavlovića da li se slaže da ona pozove načelnicu Instituta i konsultuje se sa njom, sa čim se on složio. Lekarka je napustila prostoriju i bila van nje oko jedan minut. Vratila se i saopštila mu da je načelnica odobrila da mu se uzme krv.
Iz ova dva događaja zaključujemo:

1.Institut za transfuziju krvi Srbije i dalje diskriminiše gejeve kao dobrovoljne davaoce krvi kršeći time sva etička načela i pravila lekarske profesije, zakone Srbije, međunarodno pravo i stručni stav Svetske zdravstvene organizacije.
Očigledno se ne radi o pojedinačnim slučajevima diskriminacije, koji se mogu pripisati lekaru na terenu koji uzima krv od dobrovoljnog davaoca, već o sistemskoj politici koja je formirana na državnom nivou.

2.Institut za transfuziju krvi Srbije neovlašćeno prikuplja podatke o lezbejkama, gejevima i biseksualnim osobama u Srbiji, tako što na svaki upitnik stavlja šifru kojom označava pripadnika LGBT populacije i zatim pravi evidenciju, kršeći time jedno od fundamentalnih ljudskih prava, pravo na privatnost.

GSA zahteva od Instituta za transfuziju krvi Srbije i Ministarstva zdravlja Srbije da prekine sa diskriminatorskom politikom prema LGBT osobama. Takođe, zahtevamo od Vlade Srbije da odgovori na pitanje ko sve od državnih organa u Srbiji prikuplja evidenciju o LGBT osobama, te da nakon odgovora na ovo pitanje uništi sve dosijee ove vrste. Seksualnost građana je njihova privatna stvar i niko nema pravo da prikuplja informacije o tome.


"Did you think to kill me?
There's no flesh and blood within this cloak to kill. There is only an idea. And ideas are bulletproof."[V for Vendetta comics]